Неден қорқасыз?
Қараңғылықтан қорқамын.Тура мағынасында емес, ұрпақтың мәңгүрт болуынан, білімсіз қалуынан,ұлт болашағының бұлыңғыр болуынан қорқамын дегені. Бұл, таным парасаты жоғары тұлға , «Тұран-Астана» Университетінің филиология ғылымдарының кандидаты, доцент ,кафедра меңгеруші Александр Шнайдердің жауабы.
Қазіргі жеделдету, демократияландыру жағдайында Қазақстан Республикасында басты міндеттердің бірі ұлттық ерекшеліктерді еске алып, жастарға терең білім мен тәрбие беру ісін одан әрі дамыту және жетілдіру болып отыр. Жаңа кезеңдегі білім берудің өзекті мәселесі жас ұрпаққа – адамгершілік – рухани тәрбие беру.Құнды қасиеттерге ие болу, рухани бай адамды қалыптастыру оның туған кезінен басталуы керек екенін болашақ отбасының иелері жастардың бойына сіңіру маңызды. Баланың бойына жастайынан ізгілік, мейірімділік, қайырымдылық, яғни адамгершілік құнды қасиеттерді сіңіріп, өз-өзіне сенімділікті тәрбиелеуде отбасы мен педагогтар шешуші роль атқарады.Баланың өмірге белсенді көзқарасының бағыты үлкендер арқылы тәрбиеленеді.Сондықтан,мектептегі білім мен тәрбие беру ісіне қоғамды,ЖОО,колледж мамандарын да тартып отырамын. Осы мақсатта, мектебімізде болып жатқан апталыққа өз үлесімді қосайын деген ниетпен осы қоғамдық лекцияның модераторы өзім болдым. Спикер ретінде Шнайдер Александр мырза шақыртылды. Шараның мақсаты ; Ана тілінің қадір-қасиетін ұғындыру, елін-жерін сүйетін егеменді еліміздің ұлтжанды азаматын тәрбиелеу еді. Бұл мектебімізде қазақ тілі әдебиеті мұғалімі,білікті маман ,педагог-шебер Жанар Тасболатқызының ұстазы болып шықты. Ендеше, сұхбатымды ұсынып көрейін.
Баршамыз білетіндей,еліміз көп ұлтты мемлекет. Дегенмен, сіз секілді қазақ тілін зерттеп, қазақ жастарының өзіне үйретіп жүрген азаматсыз. Сұхбаттарыңыздың бірінде, отбасыңызда «әке», «ана» деген қазақша сөздерді қолданатыңызды айтып қалдыңыз. Отбасыңыз туралы айтсаңыз.Отбасыңызда қазақылықты ұстанасыз ба? Бұл сіздің таңдау ма,әлде тағдыр ма?
Әрине, тағдыр. 1941 жылдың желтоқсан айындаКавказдағы немістердің жер аударылуына байланысты Қазақстанғаәкеп,ауыл ауылдарға таратып тастаған. Қазақстанға келу тарихы туралы әжемізден жиі еститінбіз. Естеріңізде болса, «Жерұйық» деген көркем фильмде ауылдың ортасына машинамен әкеліп тастап кететін эпизод бар. 40 градус аязда далада 1 сағаттай тұрғанәже, тәтелерімізді, кішкентай балалардыауылдың тұрғындары үйді-үйге бөліп алып кетеді. Бұл тарихи шындық. Сол қыстан бастап менің ата-бабаларым қазақ ұлтының құшағында бір нанды бөліп жеп бір отбасындай бола бастаған. Әжемнің айтуынша қазақтар бір жылдан кейін өзімізге бөлек үй салып беріп, жеке үй қылып шығарған.. Әкем Қазақстанда Павлодарда дүниеге келді. Дүниеге келмей жатып 1943 жылыұлты неміс болғандығы үшін ол кездегі сайсатпен 58 баппен сотталып туылған. Қандай ауыр жағдай.Бұл ауыртпалық туралы әжем аузына алып көрген емес.Іштей тынып, ол құпияны өзімен бірге алып кетті.Кейін құжаттардан көріп ата-әкелерімізге қаншалықты қиын болғанын сеземҚазақ ұлтының махаббат мейіріміне бөленіп өстік. Кішкентайымыздан қарапайымдылық пен кішіпейілділікті, қонақжайлылықтысерік еттік. Менің де тілім қазақша шықты. Өйткені қазақ ауылында өстік.Тағы айтам, бұл тағдыр. Қазақстандық болуымның себебі осы болды.